خواستم تو وبلاگت جواب بدم اما انگار بخش نظردهی رو بسته بودی.
ممنون که وقت گذاشتی و نوشته های بی ارزشمو خوندی. آره من زجر زیاد کشیدم اما این آخریه داغون ترم کرده. تو لابد خوب میفهمی چی میگم. تو که درد دوری کشیدی.
مشکل اینجاس که همه مشکلاتو نمیشه با دوست داشتن حل کرد. اگه عشق درمونه پس چرا با خودش درد میاره؟
در مورد بیماریم هم حتما ترکش میکنم. چاره ای جز این ندارم.
دلم خونه از دست همه. مخصوصا از اینجا! از این کشور بسته و زشت.
من اگه یه عمر بدبخت شدم دلیلش این بود که کسی نیومد هزران سوالی که تو مغزم بود رو درست حسابی جواب بده. کسی یادم نداد چه جوری مشکلاتمو خودم حل کنم.کسی نگفت چه جوری ارضا شو. کسی یادم نداد عاشق موندنو. هیچ کس هیچی یادم نداد. حالا خودم همه چی رو فهمیدم اما چه فایده که بابتش همه چیزمو از دست دادم.
من اون دنیا حقمو میگیرم. من اون دنیا به خدا میگم که همش تقصیر من نبود...
بازم ممنون
آهنگ وبلاگت هم خیلی قشنگه!
جمله ی امروز: نگران فردا مباش، فردا به قدر کافی نگرانی های خود را دارد. لزومی ندارد بر مشکلات هر روز بیفزایی.
از روزای گذار دارم میام بیرون. راستش میدونی چیه این چند روز این قدر فکرم مشغول مسائل دیگه بود که یادم رفته بود حسی به نام شهوت هم وجود داره. نمیدونم واقعا همش به خودم میگم شاید دلیل اینکه بعد از ۱۲۱روز دوباره توبم رو شکستم این بوده که بعد از اون شکست عشقی خواستم با خودم لجبازی کنم. من تو زندگی زیاد خودارضائی کردم خیلیییییییییییی زیاد. اما اون روز بر عکس همیشه اصلا بهم حال نداد. چون نه شهوتم گل کرده بود و نه ذره ای تمایل به این کار داشتم. آره لجبازی بود. نمیدونم با کی. شاید با خودم شاید با اون شایدم با خدا! ولی یادم رفته بود من بی عرضه مال این حرفا نیستم که بخوام با کسی لجبازی کنم. چند وقته دیر به دیر آپ میکنم. نه که خودم نخوام. پشت مانیتور یا کتاب که میشینم چشام درد میگیره سرم گیج میگیره. چشم پزشکی هم رفتم. گفت چشات یه کوچولو ضعیف شده. گفت زیاد ربطی به چشات نداره احتمالا ضعف عمومی داری. چمیدونم والا!
همه امیدم به خداست. هر چی اون صلاح بدونه.
ممنون نظر گذاشتی
جمله ی امروز: دلتنگ مباش، که دلتنگی تو را از دنیا و آخرت باز می دارد. (حضرت محمد(ص))
گفتی که نور چشمتم
نگار و طول عمرتم
گفتی که من بهارتم
امید و عشق و یارتم
گفتی که من ستارتم
چراغ و نور راهتم
نگفتی که شیدات شدم؟
خراب اون نگات شدم
گفتی که عاشق بودنت
دلیل زنده بودنه
اما تو عاشق نبودی
اینم دلیل نابودی
آخه نگفتی تا ابد
می سوزم و تو آتیشم
نگفتی که پرپر میشم
مث یه خاکستر میشم
آخه نگفتی نازنین
با خاطراتت چه کنم
با اشک چشمام چه کنم
با قلب پارم چه کنم
جمله ی امروز: خیلی پیش آمده که وقتی صفحه های روزهای گذشته را ورق می زنم و آنها را می خوانم به اشتباهاتم پی ببرم. شاید این امکان وجود داشته باشد که دوباره خودم را قضاوت کنم؟
این روزا تا دلتون بخواد بد بیاری میارم. اسم این روزا رو گذاشتم روزای گذار. گذار از حالت کسالت پس از خودارضائی!
انگار بعد از استمناء مشکلات بیشتر به چشم میان و آدم کم تحملتر میشه، شایدم عصبی تر. نظر شما چیه؟
پریشب اشتباهی یکی از درایوهای کامپیوترم رو فرمت کردم. کلی آهنگ و برنامه و pdf که توی چند سال جمع کرده بودم به باد رفت( البته بیشتر تقصیر یکی از بچه های ... بود که فلش ویروسیشو داد بهم و منم که طبق معمول آنتی ویروسم نصب نبود). اینقد اعصابم خورد شده بود که تا صبح خوابم نبرد. آخه یه سری فایل هم که مال خالم بود و داده بود تا براش رایت کنم پاک شد. حالا جواب اونو چی بدم؟!
صبحش که پاشدم هنوزم حالم گرفته بود اما وقتی واسه امتحان از خونه زدم بیرون حالم بهتر شد. جاتون خالی بعدشم با بچه ها یه کم تو خیابونا چرخ زدیم و یه غذای توپ هم زدیم به بدن. تو دلم به خودم گفتم زندگی یعنی همین! نه اینکه مدام تنها بچپی تو خونه تا فکرای مزخرف بیاد تو کله ات.
البته زیاد چرخ زدن تو خیابون هم مشکلات خاص خودشو داره. اونم چرخ زدن تو خیابونای تهرون!
یعنی میشه یه روز از قید هر چی هوسه راحت بشم؟ دیگه حتی نمیخوام عاشق هم بشم. میخوام یه کم به خودم برسم و به زندگیم. میخوام یه کم پیشرفت کنم.
خدا کنه این روزا زودتر بگذره تا به حالت اول برگردم.
از وهاب و حمید و داوود بابت نظراتشون ممنونم! پاسخ نظراتشونم دادم.
جمله ی امروز: همه ی ما عادت داریم اول به رویاهایمان بخندیم و بعد هم آنها را غیرممکن بدانیم!
یکی از دوستان بنام آقا نادر در پست 29 لطف کرده بودن و نظر گذاشته بودن. راستش نمیدونم ایشون چقد با این مشکل (خودارضایی) دست و پنجه نرم کردن و اصلا با این بیماری آشنا هستن یا نه و آیا سابقه ی ترک کردن و شکست خوردن داشتن یا نه؟
ایشون نوشتند که:
"بنظر من اصلا خوب نیست راجع بهش صحبت کنی.بهترین روش پیشگیریه و اونهم از طریق آموزش صحیح و ابزارهای بخصوصیه نه اینکه هی بگی نمی..."
اولا باید بگم به خدا منم دوست ندارم راجع به یه همچین موضوع گندی صحبت کنم. اما شما بگو کجا میتونم خودمو یه کم خالی کنم؟
با پدر مادرم درد و دل کنم یا با دوستام؟!
دوما این روش پیشگیری و آموزش صحیح و ابزارهای بخصوص اصلا چی چی هست؟!
دوست من! آخه اینجا که سوئیس نیست. آموزش صحیح رو تو ایران باید از کی گرفت؟ از مدرسه؟ از دانشگاه؟ از تلویزیون؟ از مجلات و کتابها؟ من که یادم نمیاد تو این کشور بهایی به این آموزش ها داده باشن.
من آموزش درست رو از همون بچه هایی یاد گرفتم که صادقانه و بدون هیچ چشم داشتی و فقط واسه رضای خدا وبلاگ زدن تا به گرفتارای مثل خودشون کمک کنن. من آموزش درست رو از مرد صبورها و دیگران یاد گرفتم. امیدوارم یه روز منم بتونم به دوستای خودم کمک کنم.
امروز رو که روز مبارکی هم هست شروع دوباره ی مبارزم اعلام میکنم و با نهایت قدرت ادامه میدم. به امید موفقیت برای همه ی کسایی که دنبال پاک بودنن.
از همتون عاجزانه التماس دعا دارم. رفیقتونو تنها نذارین!
تو پست قبلیم براتون نوشتم که چه افتضاحی بالا آوردم. نمیدونستم چه جوری اعلام کنم که بعد از 121 روز باز شکست خوردم. حتی گفتنشم برات دردناکه. میشد با کلی ناراحتی و اندوه بنویسم، میشد از عالم و آدم بنالم، میشد با خودم و با این وبلاگ قهر کنم، میشد از ته دل داد بزنم و به روزگار و سرنوشتم بد و بیراه بگم. همه ی اینا میشد اما به خاطر یه اعتقادی که داشتم هیچکدوم از این کارا رو نکردم. من همه دردا رو ریختم تو سینه تا فقط شیطان رو بیش از این خوشحال نکنم. همه بدونن، دنیا بدونه، شیطان بدونه که من ناامید نمیشم. من پا پس نمیکشم. من یه روز رها میشم!
الان ساﻞ آخر دانشگام، 23 سالمه، از عشقم جدا شدم، 121روز رکورد زدم ولی چند روز پیش یه گند اساسی زدم تا دوباره برگردم به روزای تلخ گذشتم. همه اینا رو گفتم نه به خاطر اینکه بیکار بودم و نه به خاطر اینکه براتون قصه گفته باشم تا خوابتون ببره. اینا رو گفتم تا بدونید منم یکی هستم مثل خودتون.
منم بی اختیار پام به این وادی کشیده شد. منم مثل شما سال ها زور زدم، منم مثل شما خییییلی شکست خوردم. منم مثل شما زندگی پاک برام یه آرزو بوده و هست.
بدونید یه روز هممون به اونچه که آرزو داریم میرسیم. نمیخوام نصیحتتون کنم. اصلا من کی باشم که بخوام شما رو نصیحت کنم. اما میخوام بگم از شکست نترسید، از شکست ناامید نشید. به قول یاس : " قلمتو بردار و بگو که این دردا، تو رو آماده میکنه واسه ی فردا ". تلاش ها مثل جویبارها میمونن و شکست ها مثل کلوخ ها و ناهمواری های بین راه؛ بالاخره یک روز جویبارهای حتی کوچک از سد ناهمواری ها عبور میکن و به اقیانوس پیروزی سرازیر میشن. مطمئن باشید!!
یا حق!
بعد از دیدین 7-8 تا از این فیلما یه کم از حالت بی جنبگی اولیه در اومدم و یه کم طبیعی تر رفتار میکردم! ولی یه جورایی معتادش شده بودم و معمولا 1-2 هفته یه بار یه فیلم جدید دستم میرسید. دیگه مدل خودارضاییم عوض شده بود و از حالت خوابیده به حالت نشسته ارتقاء پیدا کرد!
حالا دیگه فقط موقعى که فیلم جلوم بود استمناء میکردم. چون بدون فیلم اصلا حال نمیداد! دوم دبیرستان پام به اینترنت باز شد و منم عین خوره ها تا دستم به اینترنت رسید زرتی رفتم سراغ سایتای کثیف!
بعد از مدت ها شستم خبردار شد که هم به دیدن سایتای سکسی معتاد شدم هم این که با دیدن تصاویر زیبای این سایتها! کنترلی از خودم ندارم واطلاق عنوان معتاد زیبنده ی وجودمه!!
از قبل هم همیشه بعد از استمناء فشارهای روحی و جسمی سراغم میومد و همیشه به خودم میگفتم که بار آخرمه ولی بار آخرم نبود. اما وقتی رفتم دانشگاه دیگه این عادت برام یه کابوس شده بود. تلاشام واسه ترک جدی تر و با برنامه تر شده بودن.
مخصوصا اینکه پای یه عشق هم به زندگیم باز شده بود و اصلا دوست نداشتم چه روحی و چه جسمی ضعفی از خودم نشون بدم. خیلی مصمم شده بودم.حالا دیگه اینترنت واسم فقط جای کثافت کاری نبود. غیر از سایتای مستهجن دنبال وبلاگای ترک خودارضایی هم بودم.
تقریبا دو سال از رفتنم به دانشگاه میگذشت که با یکی دو تا وبلاگ آشنا شدم که نقطه ی عطفی تو زندگیم بود. یکی از اون وبلاگا، بلاگ ترک هوس بود. خوبی این وبلاگ از این جهت بود که مدام آپ میشد؛ حتی گاهی روزی چند مرتبه.
این باعث میشد توی ترک پایدارتر شم. چون میدونستم یکی مثل من هست که مشکلمون مشترکه. اینجا بود که دنیای اینترنت، اون روی سکه اش رو هم به ما نشون داد و بعد از خسران هاى متمادى، یه منفعتی هم از خودش در کرد.
یه مدت تو شوک بودم و بعدش برام عادی شد. کم کم دستم اومد این کارایی هم که من میکردم به این مسائل ربط داره. بعدشم که پای شرع وسط کشیده شد و معلم پرورشیمون زر زد که وقتی آدم جنب میشه باید غسل کنه و از این حرفا.
یواش یواش دوزاریم افتاد که این مالوندنه گناهه! حالا ما رو میگی تازه به خودمون اومدیم که سخته دیگه نخوام انجامش بدم. آخه با عرض پوزش یه جورایی حال میداد!
منم که اون موقع یه مدرسه ی مذهبی میرفتم و خدا و قیامت سرم میشد تصمیم گرفتم که دیگه انجامش ندم. ولی نمیشد! کافی بود تنها شم و یه کم پاهام رو زمین قرار بگیره( مثلا موقع ماشین بازی!) دیگه نمیشد خودمو کنترل کنم. حتی یادمه تو اون سن دست رو قرآن میذاشتم که دیگه این کار رو نکنم آخه بعدش حس بدی پیدا میکردم.
ولی باز انجام میدادم. خیلی از دست خودم ناراحت میشدم.
تا اول راهنمایی بعد از اون کار مایعی ازم خارج نمیشد اگه هم میشد در حد رطوبت بود و فقط حس لذت بهم دست میداد. دوم راهنمایی که بودم دیگه منی کامل ازم خارج میشد که بار اول واقعا عذاب وجدان بدی گرفتم و برای اولین بار تا دو سه روز دپ بودم. اینجا رو من مبدا مبارزه با این بیماری میدونم که الان ده سال از اون موقع میگذره.
تا یکی دو سال بعدش به ندرت استمناء میکردم. تا این که یکی از دوستای محترمم! پای فیلمهای سکسی رو به زندگی نکبتیم گشود. یادمه اولین فیلم سکسی که دیدم آخرای ماه رمضون بود و منم با دیدن اون صحنه ها! روزه ام رو باطل کردم! اون روز یادمه اون فیلم رو 100بار عقب جلو بردم و چندین بار خودارضایی کردم طوری که یه جورایی داشتم از حال میرفتم.