۵۳) بازم سلام

داشتم به سبک روزای پریشونیم یه چرخی تو پی ام هام و وبلاگا می زدم، یهو یادم افتاد توی دنیای بزرگ و رنگارنگ اینترنت منم یه وبلاگی داشتم!! وقتی دیدم تو این مدت که نبودم این همه نظر داشتم یه کمی حال کردم. وقتی خوندمشون بیشتر حال کردم. وای که چقد دستم کند شده!!

امشب شب قدره و من قدرنشناس کاری بهتر از این نتونستم انجام بدم که بیام و پای سیستم بشینم. باز دلم گرفته ای خدا! آخه میگه صبوری کن بازم. باشه عزیز به روی چشم. بی خیال!

داشتم دل نوشته های گذشته هامو نگاه می کردم. توی کاغذای چرک نویس که با خط چپندر قیچیم مزین شده بودن. گذاشته بودمشون لای یکی از کتابام. برگ اولش مال شب قدر دو سال پیش بود توش نوشته بودم:

سال هاست که از پاکی روحم می گذرد. سال هاست درد بی ارادگی رو با خودم همراه دارم. باورم نمیشه بیشتر از هزار بار توبه کرده باشم و حتی یک بار هم موفق نشده باشم. بهای این لذت های چند ثانیه ای چی بوده؟ کمری که مدام درد می کنه، چشمانی که هر روز تارتر می بینه، اعتماد به نفسی که از دست رفته و بدتر از همه سیاه شدن روحم.

خدایا دیشب باهات یه عهدی بستم. قبل از اینکه به روم بیاری خودم آگاهم که با تو عهد زیاد بستم و زیاد شکستم. خودم می دونم که بد بنده ای برات بودم. نافرمانیتو زیاد کردم. خدایا این بار نیمی خوام شعار بدم، می خوام ثابت کنم؛ هر وقت ثابت کردم بعدش ادعا می کنم. خدای بزرگم می خوام ثابت کنم که عهد این بارم با دفعه های قبل فرق داشته. دیشب شب قدر بود. با این که چشام سال ها چیزایی رو دیده بودن که تو منع کرده بودی، با این که چشام آلوده ی آلوده بودن اما به عشق تو، به عشق پاک بودن برای تو شرمندم نکردن. یکی دو بار چشام خوب خیس شدن. خدایا من دیشب از اعماق وجودم از کرده هام پشیمون شدم. توبه کردم. ازت عاجزانه می خوام که این توبه رو از من گناهکار قبول کنی و من رو به پاکی برسونی. خدایا هنوز بی وجدان نشدم. می دونم که هر بدی کردم از جانب خودم بوده. می دونم اگه من رو ببخشی از بزرگی و کرم و مهربونیته. خدایا هر مجازاتی برام در نظر بگیری بدون شک عذابش بهتر از انجام دادن این گناه زشته. کمکم کن! می دونم اگه تو ازم راضی باشی خودم هم احساس رضایت می کنم اما الان سال هاست که نسبت به خودم احساس تنفر دارم. از امروز همه سعیمو می کنم تا بنده ی خوبی برات باشم.

شهریور 1387

جالبه ها! این که این همه به خودم و خدا قول دادم ولی بازم شکستم. خدا رو شکر ماه رمضون امسال تا الان غلط زیادی نکردم. به امید خدا اگه این چند روزم خر نشم، بعد از سال ها موفق شدم ماه رمضونی بدون کسافت بازی رو تجربه کنم.

برم تا سحر یه کم درس بخونم بلکه سال دیگه ارشد قبول شم امسال که اسمم در نیومد. احتمالا ۸-۹ ماه دیگه باید برم واسه درجه داران جفت پا بزنم.

خدا کنه توی این شب عزیز هر کی که دنبال رهاییه به آرزوش برسه. شب بخیر 

تا چیزی از دست ندهی چیز دیگری به دست نخواهی آورد. این یک هنجار همیشگی است.