۳۰) شکست سنگین!

تو پست قبلیم براتون نوشتم که چه افتضاحی بالا آوردم. نمیدونستم چه جوری اعلام کنم که بعد از 121 روز باز شکست خوردم. حتی گفتنشم برات دردناکه. میشد با کلی ناراحتی و اندوه بنویسم، میشد از عالم و آدم بنالم، میشد با خودم و با این وبلاگ قهر کنم، میشد از ته دل داد بزنم و به روزگار و سرنوشتم بد و بیراه بگم. همه ی اینا میشد اما به خاطر یه اعتقادی که داشتم هیچکدوم از این کارا رو نکردم. من همه دردا رو ریختم تو سینه تا فقط شیطان رو بیش از این خوشحال نکنم. همه بدونن، دنیا بدونه، شیطان بدونه که من ناامید نمیشم. من پا پس نمیکشم. من یه روز رها میشم!