۳۴) آخه نگفتی

    گفتی که نور چشمتم

     نگار و طول عمرتم

     گفتی که من بهارتم

     امید و عشق و یارتم  

     گفتی که من ستارتم

     چراغ و نور راهتم

     نگفتی که شیدات شدم؟

     خراب اون نگات شدم  

     گفتی که عاشق بودنت

     دلیل زنده بودنه

     اما تو عاشق نبودی

     اینم دلیل نابودی  

     آخه نگفتی تا ابد

     می سوزم و تو آتیشم

     نگفتی که پرپر میشم

     مث یه خاکستر میشم  

     آخه نگفتی نازنین 

     با خاطراتت چه کنم

     با اشک چشمام چه کنم

     با قلب پارم چه کنم 

جمله ی امروز: خیلی پیش آمده که وقتی صفحه های روزهای گذشته را ورق می زنم و آنها را می خوانم به اشتباهاتم پی ببرم. شاید این امکان وجود داشته باشد که دوباره خودم را قضاوت کنم؟