۱۷) دفعه ی (n+1)ام - روز بیست و هشتم

یکی از چیزایی که تو مملکت ما بهش 2 زار هم بها نمیدن، مسئله ی ازدواج جووناس. آخه من نمی فهمم مثلا مملکتمون اسلامیه ها. چند تا نظر در مورد ازدواج بین جوونا وجود داره؛ اینا رو از خودم در نمیارم با دوستام که گاهی صحبتش پیش میاد یا مطالعاتی که داشتم از اونجا میگم:

1- یه عده که اصلا از ریشه با ازدواج مخالفن. اگه از این افراد در مورد غرایز جنسی و نحوه ی ارضاء شدنشون بپرسی معمولا به صورت روابط غیرشرعی یا همون زنا ارضاء میشن یا اینکه به قول معروف که جدیدا مد شده هم خونه ای می گیرن!

2- یه عده هستن که عمیقا طالب ازدواجند ولی خب وقتی می بینن شرایطش مهیا نیست معمولا سعی می کنن غرایز جنسی خودشونو کنترل کنن و به امید روزی باشن که فرجی بشه. این افراد هم زیاد در مخاطره هستن و جز عده ی خاصی که ایمان خیلی قوی دارن، باقی به صورت کوچک یا بزرگ دچار گناه میشن.

3- یه عده هستن که خیلی تو باغ این حرفا نیستن. پیش بیاد ازدواج می کنن، پیش نیاد نمی کنن. این دسته هم به هر حال واسه تفریح یا تخلیه هم که شده به سمت گناه کشیده می شن.

اصلا نمی خوام کسی رو متهم کنم یا بگم همه گناهکارن؛ منظورم هم از گناه فقط گناه های بزرگ مثل زنا و همجنس گرایی و خودارضایی نبود. به هر حال یه نگاه از روی لذت هم گناه حساب میشه دیگه؛ هر چند کوچیک به نظر بیاد. دلیلشم همین دیر ازدواج کردنه.

حالا که این همه مشکل سر راه ازدواج دائم هست خب چرا کاری نمی کنیم که بتونیم در مواقعی که لازمه رو به ازدواج موقت بیاریم؟ این سوالیه که سالهاست تو مخمه. هزاران دلیل وجود داره که نمی شه؛ دلایل فرهنگی، اجتماعی و ... .

پیامبر (ص) پایه ی همه چیز رو خوب ریخت ولی بعد از رحلتش خیلی بدعت ها رو به وجود آوردن تا به این روز رسیدیم. نمی دونم شایدم اگه قرار بود همه چیز رو به راه باشه دیگه چه نیازی به منجی داشتیم؟!