۱۳) دفعه ی (n+1)ام - روز هفدهم

17 روز گذشت و همچنان تو ترکم. تو این چند سال که دچار این بیماری بودم یه چیزی رو خوب یاد گرفتم؛ این که گول این اعداد رو نخورم. اعدادی که هر چی بزرگتر میشه، غرور آدم بیشتر میشه؛ همین عددایی که برای خودم هر روز می شمردم که مثلا 17 روز تو ترکم.

ارادم از اولش ضعیف بود. واسه همین معمولا بعد از یه هفته که می ذاشتم کنار، دوباره شروع می کردم. البته چند بار که تصمیمم جدی تر بود بیشتر خودمو نگه داشتم.

اما یه بارش هیچ وقت از یادم نمیره. هر بار یادش می افتم داغون میشم. آخه 43 روز تو ترک باقی موندم.

تا اون جایی که یادم میاد اولین باری بود که اینهمه نفسم رو کنترل کرده بودم و میشه گفت رکوردم بوده. قبلش تصمیم جدی گرفته بودم که این بار کاملا استمناء رو ترک کنم (جدی تر از همیشه). خیلی خوب جلو رفتم خیلی سخت هم بود ولی با هر سختی بود جلوی خودمو گرفتم.

آخه آدمی که سالها گرفتار این مرض بوده باشه خیلی سخته بخواد یه باره کنار بزاره. هر روزی که می گذشت بیشتر به خودم مغرور می شدم و خدا رو بیشتر فراموش می کردم. یادم می رفت که اگه اراده ای هم تو وجودم شکل گرفته با خواست خدا شکل گرفته.

40 روز که تموم شد، خیال کردم دیگه ترک کردم و شیطون هم نمی تونه حریفم شه. اما غافل بودم که من بدون توکل بر خدا هیچی نیستم! روز 43ام فرا رسید و تمام زحماتم به باد رفت، به خاطر غفلت و غرور خودم.

همینه که میگم هیچ وقت این موضوع رو فراموش نمی کنم چون برام تجربه ای شد که به امید خدا اگه این بار تونستم ترک کنم تا آخر عمر بترسم از ثانیه ای که غرور من رو بگیره، بترسم از لحظه ای که خدا رو شاکر نباشم.