امروز از صبح تا عصر تو خونه تنها بودم. صبح که از خواب پا شدم مطمئن بودم دوباره فکرای منفی سراغم میاد. 2-3 بار هم اومد ولی فوری به خودم اومدم و گفتم "اعوذ بالله من الشیطان الرجیم" پناه می برم به خدا از شر شیطان رانده شده.
گمون کنم خیلی کمکم کرد انگار آبی بود که رو آتیش ریخته شد. می دونستم که باید خودمو سرگرم کنم وگرنه باز این افکار شیطانی هجوم میارن. بهترین کار این بود که بشینم سر درس.
الان که آخر شبه از تصمیم امروزم راضیم؛ چون هم یه روز دیگه رو اراده کردم و خودمو کنترل کردم، هم به درسای عقب افتادم رسیدم. واقعا ترک این مرض چقدر آدم رو تو زندگی جلو میندازه و عکسش چقدر آدم رو عقب میندازه.
وای خدای من! من این چیزا رو می دونستم و باز نافرمانی می کردم؟آخه تو این عمرو دادی به ما که هر روز در جهت تو رشد کنیم تا به کمال برسیم و به سعادت، نه اینکه هر روز پس بریم و در جا بزنیم.
حرف به کجا کشید، خواستم در مورد تنهایی بنویسم که چه آفت بزرگی برای امثال منه. صد البته که هیچ وقت تنها نیستیم. گمون می کنیم که کسی دور و برمون نیست و ما رو نمی بینه در صورتی که تو به همه ی اعمال ما ناظری و الحق که ستارالعیوبی.
یک عمر گناه کردیم و فاش نکردی. شاید همینه که تا این حد گستاخ شدیم.
مطمئن باش اگه بخود اعتماد داشته باشی
تنهایی سازنده ترین چیزه