۴) دفعه ی (n)ام - روز چهارم

باید کم کم عادت کنم؛ عادت کنم به یه زندگی جدید. به یه زندگی که توش راحت باشم. به زندگی که به خاطر یه لذت چند ثانیه ای، چندین روز دچار عذاب وجدان نباشم.

کاش فقط عذاب وجدان بود( که البته خود این عذاب واسه خودش جهنمیه) اما هزار تا درد و گرفتاریه دیگه هم دنبالش هست؛ هم جسمی، هم روحی. کمردرد، خواب آلودگی، سستی و ضعیف شدن بدن، از دست دادن کلی انرژی و پروتئین( که تو این سن بد جور بهشون احتیاج دارم)، از دست دادن تمرکز و... .اینا فقط جسمیاش بود؛ اما روحیاش: از دست دادن اعتماد به نفس، افسردگی، پرخاشگری، بی حوصلگی و از خود بی زار شدن.

تازشم این همه بلا سرت اومده، واقعا ارضاء هم نشدی. وای بر من! وای بر من که همه ی اینا رو می دونم و باز... .

آخه تا چند سال می خوام به این وضع حقارت بار ادامه بدم. بابا تو رو خدا این بار دیگه این شیطان رانده شده رو سر جاش بنشون. بزار یه بار هم خدا بهت افتخار کنه که چه بنده ای داره.

 بنده ای که به خاطر خدا حرف شیطون رو گوش نکرده چقدر عزیز می شه پیش خدا. می گن شیطون بعد از اینکه بنده ای رو گول می زنه و به هدفش می رسه به صورت اون بنده یک تف( آب دهان) هم  نثار می کنه. از بعضی بزرگان شنیدم که یکی از علت های پشیمونی بعد از یک عمل زشت همینه که حتی شیطون هم تحویلت نمی گیره و تو به خاطر همچین موجودی، حرف خدا رو زیر پا گذاشتی.

البته من خیلی هم نمی خوام تقصیرا رو گردن شیطون بندازم. مطمئن نیستم ولی شاید شیطون همون تمثیل یا نمادی از نفس اماره ی ماست. نمی دونم، شاید!

خدایا! تو توبه کنندگان رو دوست داری؛ خودت گفتی. خدایا توبه ی همه ی توبه کنندگان را بپذیر!