۲) دفعه ی (n)ام - روز دوم

امروز روز دومیه که تو ترکم. باراول نیستا. بار n امه!

آخه یکی نیست بگه اینم مرض بود ما گرفتیم. به قول یکی از بچه ها همه رو برق می گیره ما رو چراغ نفتی. اما می گن 100 بار اگر توبه شکستی بازا.

چقدر این جمله رو دوست دارم. بیشتر شبیه شعره، یعنی یه مصرع از شعر. چون بار عاطفی داره میشه اسمشو شعر گذاشت. نمی شه؟

ولی این بار مصمم ترم. احساسم میگه این بار موفق می شم اما یاد گرفتم تو این مورد زیاد به احساسم اعتماد نکنم. تجربه کردم تا لحظه ای که اراده داشتم و مصمم بودم موفق بودم؛ اما امان از اون لحظه، امان از اون ثانیه ای که به خودم مغرور شدم و گفتم "آخیش دیگه تموم شد، دیگه از شرش راحت شدم".

درست بعد ازاین لحظه شکستم و باور کنید تو این راه شکسته رو نمی شه بند زد، فقط باید از نو ساخت. می دونی منظورم چیه؟ منظورم اینه که اگه دوباره توبه شکستی، بازگشتت سخت تر از دفعه ی قبل می شه و باید دوباره از اول شروع کنی، نه از نیمه ی راه.

میدونید مثل چی میمونه؟ مثل یک مزرعه که اگه یه نقطش آتیش گرفت کل مزرعه می سوزه و باید دوباره با زحمت مضاعف اونو راه انداخت. حالا دارم به خودم می گم که اگه این بار هم 2 هفته ترک کردی و دوباره زیرش زدی انگار تو عمرت اصلا ترک نکرده بودی و روز از نو روزی از نو.

باز باید کاسه ی چه کنم چه کنم دستت بگیری و منتظر معجزه ای در درونت شی! آخه این بدبختم خسته شد بس که معجزه کرد (درونم رو می گم همون فطرت). لااقل یه بارم مسخرش نکن، بهش واقعا بها بده؛ نه یه روز، نه یه ماه، یه عمر؛ اون وقت نتیجشو می بینی.

خب واسه امروز بسه.اینم یه جور سنت شکنیه دیگه. به جای روز اول از روز دوم نوشتم.

خدا کنه دیگه روز اولی برام پیش نیاد. یا علی